Monday, May 19, 2008

LEVEN NA DE MARATHON

Mijn leven na de "Race van je leven" in november in New York heeft verdomd weinig meer met lopen te maken. Ik kan er enorm van genieten om 's avonds lekker op de bank te cocoonen: ik hoef niet meer die loopschoenen aan te trekken en mij naar buiten te sleuren om maar niet te ver op het trainingsschema achter te raken. Zeker nu de zomer in aantocht is kijk ik echt uit naar heerlijke zwoele lange avonden in de tuin met een koud glas wijn in de hand in plaats van bezweet de boulevard van Katwijk op te komen lopen bij ondergaande zon terwijl de andere mensen genieten van zon, zee, strand en terras.

Voor mijn vertrek naar New York had ik mij al ingeschreven voor de Halve van Egmond: Ik vond dat ik deze heroische loop in ieder geval nog moest lopen. Had ik mij niet voor NY ingeschreven dan was ik zeker niet over dit Noordhollandse strand gaan lopen. Met het bereiken van de finish in New York was de drive om te trainen helemaal verdwenen. Tien dagen voor de start van de Halve van Egmond op 13 januari 2008 kon ik mij er nog wel toe zetten om wat te trainen en ben ik twee keer naar Katwijk te lopen om de spieren weer wat soepel te maken. Gelukkig waren de weersomstandigheden en het tij in Egmond deze keer de recreatieve loper gunstig gezind; alleen een stevige tegenwind op het strand maakte het iets lastig. Gelukkig waren er brede ruggen genoeg op het strand om uit de wind te blijven lopen. Uiteindelijk eindigde ik netjes in de middenmoot in een tijd van 1.55.47. Zeer voldaan uit Egmond vertrokken.

Na Egmond nog een rondje Weipoort gelopen met wat New York-gangers en daarna de loopschoenen aan de wilgen gehangen tot ............ 18 mei 2008, de dag van de Leiden Marathon. Het Ronald McDonald Huis had ons als oud-sponsorlopers uitgenodigd om in Leiden nog 1 keer voor het Ronald McDonaldhuis mee te lopen. Dit werd door de meeste New York-gangers zeer enthousiast opgepakt, maar uiteindelijk ben ik de enige geweest die deze dag daadwerkelijk heeft gelopen. Alle andere hadden wel een of ander k-smoesje om van deelname af te zien. Uiteindelijk zijn er wel duizenden redenen om het niet te doen en ontbreekt de wil en doorzettingsvermogen om een half jaar na de marathon van New York nog de stoute schoenen aan te trekken en de halve van Leiden gewoon te gaan lopen ongeacht de voorbereiding. De wil om nog een beetje te trainen voor deze loop was er wel, maar daar is uiteindelijk niks meer van gekomen.

Geheel onvoorbereid verscheen ik zondagmorgen aan de start van de 21K samen met mijn trouwste supporters Lou en Pepijn. De eerste kilometers waren best zwaar; mijn longen moesten weer enorm wennen aan deze duurinspanning. Bij de brug over de Nieuwe Rijn werd ik voorbij gesneld door Ad Westrik Broeksma, die uiteindelijk in een tijd van rond de 1 uur en 46 minuten zou finishen; grote klasse, Ad!! Zelf heb ik het iets rustiger aan gedaan. Bij iedere drinkpost even gestopt om rustig wat te drinken en om Lou te bellen waar ik was en hoe het ging. Na de eerste 5 kilometer ging het al weer wat soepeler en na 10 kilometer heb ik mij 5 kilometer laten hazen door onze ex-trainer Henk van Driel. De laatste kilometers wilde ik nog iets versnellen, maar dat wilde niet echt meer lukken. Uiteindelijk nog even gestopt bij Huis den Bijlen waar Lou, Do Meisje en Pepijn stonden aan te moedigen en daarna als de wiedeweerga naar de finish. Mijn eindtijd van 1:56:22 was ruim 2 minuten beter dan vorig jaar, toen ik nog vol in training was.

Na de marathon heerlijk genoten van het mooie weer en heerlijk bier op het stadhuisplein en bij de burcht. Vandaag alleen wel veel spierpijn.

Monday, March 31, 2008

DE RACE VAN JE LEVEN

Aangekomen bij het startterrein aan de voet van de Verazano Bridge is het eerst zaak de hele troep bij elkaar te krijgen. De Raddisson-groep verzamelt op een kruispunt van de drie startkleuren en krijgt al snel aansluiting van de QualityInn-lopers. Met René, die vanuit het Warwick komt, hebben we wat moeite om hem telefonisch naar ons verzamelpunt te loodsen omdat hij via een andere ingang op het terrein is gekomen. Als René tenslotte toch 'terecht' is zoeken wij en groupe een stekkie in het groene vak waar Het Grote Wachten kan beginnen. In een soort Woodstockachtige sfeer verliep de tijd tergend langzaam ondanks de opzwepende klanken van een plaatselijke rockband. Liggend op het gras gehuld in vuilniszakken en ander plastic en luisterend naar covers als Sweet Home Alabama was er nog genoeg tijd voor een laatste banaantje en zelfs een klein schoonheidsslaapje in een heerlijk ochtendzonnetje. Uiteraard werd er nog een bezoek aan het toilet gebracht gevolgd door nog maar een bezoek aan het toilet en tenslotte nog een bezoek aan het toilet: Gelukkig stonden er op het terrein honderden chemoplees om de oplopende spanning bij de lopers op te vangen. Een kwartier voor de officiele start zochten wij een plekje op de grid van het groene startvak langs de Verezano. Aan de zijkant onder de brug stonden New Yorkers te wachten om na de start het terrein te betreden om achtergelaten kleding in te zamelen. Nog voor de start was Wim zijn in Korea Town gekochte TigerJack al kwijt aan een NY-Mex en had ook mijn oude Nike-jack al een nieuwe eigenaar gevonden. Dit alles onder toeziend oog van zwaar bewapende militairen die vanaf de kazernedaken op de wachtende massa toekeken.

Na het startschot van 10.10 uur duurde het nog lang voordat er beweging kwam in onze rij, maar om 10.40 uur liepen wij met 8 man de Verazano Bridge op. Tot de top hebben we samen gelopen daarna viel de groep uiteen, dus we hebben welgeteld 1 mile met elkaar gelopen. Samen met Andrew, Jochem en Adriaan liepen wij Brooklyn in waar wij kennis maakte met het fantastische Amerikaanse publiek. Het enthousiasme van deze mensen is echt onbeschrijfelijk. Wij hadden onze voornamen groot op onze borst laten drukken en dat was te merken. In het begin turften we in ons hoofd nog het aantal keren dat je naam werd geroepen, maar daar was al snel geen bijhouden meer aan. "Looking Good, Wood", "Wood, Andrew you rock!", iedereen was gekomen om ons aan te moedigen, zelfs de brandweermannen van New York - die sinds 9/11 de helden van New York zijn - scandeerden onze namen door hun megafoons. Overweldigend allemaal, je loopt gewoon in een trance langs duizenden fans. Het eerste kwart probeerde ik tussendoor ook nog Lou mobiel te bereiken om te zeggen dat wij pas om 10.40 gestart waren, maar dat wilde niet lukken. Aanvankelijk werkte het bereik niet mee maar later was de telefoon minder vochtbestendig dan ik gehoopt had. Hierdoor zijn onze meiden helaas uit Brooklyn vertrokken zonder ons te zien: Te vroeg bleek achteraf, maar zij waren bang dat zij ons anders ook zouden missen bij de Queensboro Bridge.

Het lopen ging de eerste helft erg soepel, gedragen door het publiek en vooruitgeblazen door het geluid van scheurende gitaren en de vrolijke klanken van gospelkoortjes langs de weg. Het was bijna jammer dat je niet kon blijven hangen bij een van de vele fantastische bandjes onderweg.

Na 15 miles kwam de Queensboro Bridge - een echte k-brug. Jeetje, wat was die brug zwaar en de meeste van onze lotgenoten beklommen deze brug in wandelpas. Andrew en ik bleven rennen, want na de brug stonden onze lieve vrouwen ons op te wachten. Onderaan de brug met de bocht naar links liepen we recht in hun armen, heerlijk moment maar helaas van korte durr, want wij waren nog maar net over de helft: First Avenue, The Bronx, Brooklyn en Central Park moesten nog worden overwonnen. De eerste helft van de race had ik nog enthousiast gedacht "dit is zó fantastisch, dit wil ik volgend jaar weer doen!!!!" Lopend op First Avenue werd dit euforische gevoel toch echt minder en op de brug naar de Bronx was dit gevoel gewoon even helemaal weg. Het was nog steeds allemaal super en fantastisch, maar nog een keer lopen, nee, dat leek mij toch geen goed plan. Dat New York is een groot vals plat en dat begint aan je te knagen naarmate de kilometers toenemen. De Gatorade die bij de drinkposten op straat ligt begint naarmate het parcours vordert meer en meer op superlijm te lijken die je schoenen vastplakt aan het asfalt.
Angels of Harlem
Als je na de Bronx en Harlem het Central Park hebt bereikt, hoop je na elk bochtje de finish tekunnen zien: Ik was er wel klaar mee. Gelukkig bleef het publiek je vooruit schreeuwen en waren er de spandoeken en borden met inspirerende teksten als "Pain is temporary, Pride is forever"of "Nobody quits in my neighbourhood". Vlak voor de finish stonden onze vrouwen nog op ons te wachten. Zij hebben ons gezien en dachten dat wij hen gezien hadden, dat wij ze echt hebben aangekeken. Andrew en ik weten echter van niets. Of wij ze echt niet hebben gezien of dat onze hersenen te moe waren om het te registreren zullen wij nooit weten, maar gelukkig hebben we de foto's nog!

De laatste meters, hoewel ligt stijgend, waren goddelijk. Heerlijk om over die finishlijn heen te komen en een volkomen gelukkig gevoel als je die medaille na 4 uur en 43 minuten hard labour krijgt omgehangen. Daarna wordt het even minder als je komt stil te staan in een file van finishers. Dat stilstaan is echt funest voor je bovenbenen. Andrew en ik zijn ergens tussen een hek doorgekropen naar een rustig deel van het park waar we in ieder geval konden blijven bewegen. Wij hadden alleen beide geen idee hoe we uit het park moesten komen en na wat omzwervingen en directions van wandelaars kwamen wij bij Central Park West uit het park. Wij hadden geen idee waar de anderen waren en mijn telefoon was nog steeds out. Ik kon gelukkig een telefoon lenen van een Nederlandse finisher. Bij Lou ingesproken dat wij alvast naar het hotel gingen en dat wij aan de bar te vinden zouden zijn. Terwijl wij richting een metrostation op Broadway liepen werden wij door wildvreemden gefeliciteerd met onze prestatie. Op Columbus zag ik plotseling één van de op dat moment zeer schaarse vrije taxis stoppen en wist er met mijn laatste energie nog een sprint uit te trekken zodat ik hem net voor een stel winkelende dames kon wegkapen. Wel niet de meest hoffelijke actie allertijde, maar jammer maar helaas, ik wilde naar huis! In het hotel aangekomen snel douchen, omkleden en naar de bar voor een paar welverdiende biertjes. Wij waren al een paar biertjes verder toen Tanjim en Marilou het hotel binnenkwamen, even later gevolgd door Wim, Henk en Floor die met een riksja thuis waren gekomen voor de schappelijke ritprijs van $75,00. Het weerzien was een prachtig moment en de verhalen vloeiden rijkelijk samen met het bier.

Monday, January 21, 2008

NEW YORK, NEW YORK

Donderdag 1 november is de grote dag. Oma Loes was de voorgaande avond al in Oegstgeest geland en brengt ons naar Schiphol, waar wij 3 uur voor vertrek aankomen. Voor ons gevoel zijn wij nog nooit zo op tijd op Schiphol geweest, maar van alle kanten is ons geadviseerd om bij vluchten naar de States niet te marchanderen met inchecktijden. Het inchecken gaat echter zeer soepel en wij houden ruim tijd over om onder genot van een kop koffie en een broodje de nog onbekende deelnemers van het reisgezelschap aan elkaar voor te stellen. De dames plannen direct enkele shoppingmarathons in op de momenten dat de lopers andere verplichtingen hebben.

De vliegreis verloopt uitstekend. Stewardess komt ook uit Oegstgeest en kent Lou en Tanjim en dat levert extra vlieggemak op. Leuke filmpjes gekeken - o.a. Alles is Liefde -een aanrader!! Ook moesten wij een paar customsformulieren invullen voor de douane. Het invullen moest foutloos gebeuren, er mocht niets worden doorgekrast. Vier formuliertjes verder hadden wij het dan toch voor elkaar. Verder was het toch een beetje wennen zo'n vliegtuig vol lopers, toch een ander publiek dan een gemiddelde vlucht naar de zon: In ieder geval qua uiterlijk een extreem hoog percentage Coupe Landmacht, dus mensen die al jaren geen kapper van binnen hebben gezien maar volledig selfsupporting de hand aan zichzelf slaan met een tondeuse.

Aangekomen in de States begon het wachten: Eerst bij de douanecontrole, overigens ook soepeler dan ik had verwacht en vervolgens op transport naar het hotel. Hier begonnen de eerste scheuren in het fundament van reisorganisatie ATP zichtbaar te worden. Meer dan een uur moeten wachten op de bus: Een deel van ons gezelschap hadden we al in de Dodge van een snorder richting Manhattan gestuurd, maar zelf kwamen wij helaas niet sneller weg.

Uiteindelijk zijn wij toch aangekomen in ons hotel op 32nd Street, The Raddisson Martinique on Broadway. Na inchecken en setlle op de kamer en group naar Times Square gelopen om een hapje te gaan eten . Zo'n wandeling onder leiding van New York-kenner puur sang Wim Zwartkruis is een mooie introductie met deze stad voor een New York-virgin. Heerlijk sushi & peking eend gegeten bij Ruby Foo's. Het daarbij geconsumeerde biertje versterkte de vermoeidheid van de dag en het besef dat het al diep in de nacht Nederlandse tijd was.

Het door ATP geplande loopprogramma voor de vrijdagochtend in het Central Park, ter kennismaking met het finishgedeelte van de marathon, hebben wij aan ons voorbij laten gaan. Dat stuk van New York zien wij zondag wel! Na een calorie- en vetrijk ontbijtje bij PaxFood stond voor de mannen het ophalen van de startnummers op het programma en ging voor de dames de eerste shoppingmarathon van start. Bij de Expohal werd weer eens duidelijk hoe groots opgezet deze marathon is. Duizenden lopers melden zich hier voor het ophalen van startbewijs om zich vervolgens vol in de merchandising te storten. Zelf ook nog een paar NYCM-handschoenen en -pet gekocht van Ascics. Daarna met de taxi naar SoHo voor een drankje in Mercer Kitchen. De dames - moegestreden van het shoppen - sluiten zich hier bij ons aan. Het groeiende groepsgevoel bij Lou, Tanjim, Floor & Indra had inmiddels geleid tot de aanschaf van een "groepszonnenbril" van Gukkie of zoiets. Later trok ieder zijn eigen plan. Wij gingen samen met Tanjim, Andrew en Henk terug naar het hotel. Onderweg kochten wij nog een T-shirt met een afbeelding van Ché Gevara voor Pepijn bij een straatventer die een connaisseur bleek te zijn alles van het Nederlands voetbal. Terug in het hotel gingen de mannen rusten en de vrouwen verder met shoppen.

Die avond gezellig gegeten in bij Balthzar in SoHo. De Chef's steak was hudge maar voortreffelijk evenals de slakken vooraf. In ieder geval genoeg calorieën gebufferd voor de Friendship Run die wij de zaterdagochtend gaan lopen.

Zaterdagochtend op tijd op voor de FriendshipRun die om 09:00 uur vanaf het gebouw van de Verenigde Naties van start zal gaan. Verzamelen met de lopers van ATP in de lobby van het hotel en daarna lopen wij met z'n allen achter Marti ten Kate aan naar de start. Leuke loop, leuke sfeer, veel lopers zijn nationaal gekleed. Indrukwekkend is de enorme stoet lopers die je voor je ziet op 6th Avenue. De supporters komen net te laat. Als zij bij 54th Street aankomen zijn wij al gefinished. Mag de pret niet drukken. Wij doen een poging om met de gehele groep van 15 personen ergens te gaan brunchen, maar wij zijn niet de enige die na de Friendship Run een hapje willen eten. Wonder boven wonder lukte het toch bij een joodse lunchroom waar de gebakken eieren snotterig waren en het spek vet en overdadig. De bijna aaneengeschoven tafeltjes waren helaas wel verdeeld over 3 wijken, wat de bediening van de groep onnodig gecompliceerd maakte voor ons als voor de zenuwachtige obers. Hierna een kleine peptalk van trainer Henk voor de lopers in de lobby van het Warwick, waarna de mannen weer gingen rusten en de vrouwen shoppen.

Heerlijk op de kamer gerelaxed. Lekker in bad met een boek en een colaatje in een warm bad: Lekker voor de spieren. 's Avonds gingen Tanjim en Lou lekker uit eten terwijl ik samen met Andrew en Henk in het restaurant van het hotel een vol bord met koolhydraten naar binnen slurpten. Daarna weer snel naar de kamer om bijtijds de ogen te sluiten, want zondagochtend moesten we vroeg op. De rust werd even verstoord door een telefoontje van de lobby van het hotel die "at my first convenience"mijn creditcard wilden zien omdat ik de bon in het restaurant had getekend en zij geen cardgegevens op mijn kamernummer hadden. Toen een halfuurtje later weer de telefoon ging bleek "at your first convenience, please sir" z'n New Yorks "immediately asshole" te betekenen, zodat ik per direct stampvoetend en briesend, in shorts en op blote voeten naar beneden snelde met mijn creditcard. Het liefste had ik 'm iemand laten opeten, maar ja, veel haalt al die negatieve energie niet uit in New York. Daarna viel ik toch redelijk snel in slaap, klaar voor de grote dag.

Ik weet niet meer hoe vroeg ik de volgende ochtend op moest, maar vroeg was het! Gelukkig was die nacht de wintertijd ingegaan in New York, waardoor ieder een uur langer van z'n nachtrust had kunnen genieten. Opstaan, douchen, snel aankleden in loopspullen & oude vodden, wat spullen pakken en naar de lobby. In de lobby was iedereen al van de partij, gekleed in oude kleding. Wim had voor de gelegenheid een prachtig rood-roze chinees vest gekocht met een zilverkleurige afbeelding van een tijger. Tanjim had voor de lopers van het Radisson een tas vol donuts, broodjes en energydrank geregeld, dus wij konden in de bus naar Staten Island rustig ontbijten.

WHAT ABOUT NEW YORK........?

Ik heb ruim een jaar een blog bijgehouden over mijn weg naar de New York City Marathon 2007; een jaar lang verslag gedaan van trainingsinspanningen, wedstrijden, blessureleed en andere hindernissen op het pad van een langeafstandsloper: Maar hoe is dit avontuur in New York afgelopen? Ik was ff zo klaar met dat lopen dat ik er even niets meer mee te maken wilde hebben en heb daarom ook mijn bloginspanningen stilgelegd. Maar nu is het tijd om af te ronden!


Taatatataatatataaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!


De 42 van New York zijn overwonnen, de plak is binnen!!!

Monday, October 22, 2007

ING AMSTERDAM HALVE MARATHON 2007



Zondag samen met Andrew de Halve van Amsterdam gelopen als laatste testloop voor New York. Lekker gelopen mede dankzij de leuke ambiance langs een groot deel van het parcours. De hele halve marathon puur op gevoel gelopen en gezien de geregistreerde tussentijden heel goed opgebouwd. Erg leuk om te finishen in het Olympisch Stadion! Bekijk de beelden!

Uitslag ING Amsterdam Marathon 2007
Startnummer 29374
Naam Wout Wigmans
Woonplaats Oegstgeest
Tussentijden
8,9 km 48:05
13,9 km 1:14:35 (26:30)
18,9 km 1:40:23 (25:48)
Netto eindtijd 1:51:12
Snelheid 11,382 km/uur


Mijn relatieve finishpositie in het totale deelnemersveld van de Halve marathon



Op de foto lijk het erop dat ik het niet zo goed naar mijn zin hebt en dat ik met dat bleke bekkie ieder moment de schoenen van een onschuldige toeschouwers kan bedelven onder een laag half verteerde bananen maar niets is minder waar: Ik voelde me de hele 21 kilometer helemaal top en steeds in staat om weer iets te versnellen.

Ik moet nog wel even langs de kapper voordat ik in het vliegtuig naar New York stap.

Thursday, October 18, 2007

TAPERING OFF

Op de massagetafel afgelopen "Black Friday" had masseur Guus - in het verleden zelf een verdienstelijk loper- mij op mijn hart gedrukt de trainingen deze laatste weken voor New York niet te versloffen. Ik moest volgens hem regelmatig blijven trainen om niet alle inspanningen van de afgelopen 10 maanden te niet te doen. Met deze worden in mijn achterhoofd heb ik mij er in deze week vóór de Halve marathon van Amsterdam 2 keer toe kunnen zetten de loopschoenen aan te trekken voor een rondje van 12 en 15 kilometer. Liep na het debacel van vrijdag best soepel, nauwelijks last van mijn knieën. Ik kon best een hoog tempo draaien met een gemiddelde van 5 minuten per kilometer; nog even en ik loop de marathon binnen 4 uur. Eerst zondag de Halve van Amsterdam en daarna verder afbouwen tot NEW YORK.

BLACK FRIDAY

Voor vrijdag 12 oktober 2007 stond de ultieme test voor New York gepland. Adriaan had een parcours van ruim 33 kilometer uitgezet Zoeterwoude-Woubrugge-Zoeterwoude. Het hele team stond om 14.00 te trappelen om aan deze monstertocht te beginnen. Voor vertrek werden er nog eerst enkele groepsfoto's voor een artikel over ons avontuur in het Leiderdorps Nieuwsblad genomen, maar daarna konden we los. Aleen Yolande moest helaas achterblijven vanwege een vervelende ontsteking op haar voet.

Ik zat de laatste weken al niet helemaal lekker in mijn lopersvel en dat was ook tijdens deze duurloop duidelijk te merken. Mijn excuses aan mijn medelopers voor al mijn gesteun, gekreun en geklaag. Nee, het liep mij geheel niet naar mijn zin. Zelfs het aangename zonnetje kon mijn dag niet meer goed maken. Het hoofd wilde niet, het lijf wilde niet en de knïeën waren nog steeds de duinen van Haarlem niet vergeten. Zeventien kilometer en 2 uur verder kwamen we bij de verzorgingspost van Huize van der Linde in Woubrugge. Wij werden daar door de locale jeugd als helden ingehaald. Hier was tijd om een gelletje te slikken, bij te drinken en drinkflesjes bij te vullen. Daarna zetten we de terugweg weer in. Al snel na deze stop viel de groep in tweeën. Jochem, Adriaan en Andrew liepen stilletjes weg bij René, Wim, Wout en trainer Henk. Wim had ook zijn dag niet. Hij kon na de stop niet meer in het ritme komen en zijn hartslag bleef te hoog ondanks kleine wandelpauzes. Wij - de achterblijvers - besloten daarom de uitgestippelde route wat in te korten, maar na ruim 20 kilometer besloot Wim bij een brasserie in Hoogmade om te stoppen en een taxi te bellen. René, Henk en ik gingen zonder Wim verder. Die laatste 11 kilometer waren zwaar, lang, pijnlijk, vervelend, saai, vermoeiend, koud etc etc etc. Ik ben nog nooit zo blij geweest weer in Zoeterwoude te zijn. Uiteindelijk hebben wij slechts 31 kilometer gelopen in ruim drieenhalf uur. En waarom ging het nu zo moeilijk? De afstand was toch nauwelijks meer dan de 30 van AdamNoord en Almere die best soepel gingen en een half uur sneller.
De jongens van de snelle groep kwamen na ons één voor eén binnengedruppeld. Adriaan had er de laatste kilometers nog een versnelling uit kunnen gooien, die hij toeschreef aan het geconsumeerde gelletje tijdens de laatste stop.

Terug bij Poeladvies was er nog een groot lichtpuntje: MASSAGE. Henk nam samen met collega sportmasseur Guus van Poeteren onze gepijnigde lichamen onderhanden en dat voelde fantastisch!